افسردگی در سالمندی

افسردگی، اختلالی است که با احساس ناراحتی و ناامیدی همراه بوده و از نظر شدت از خفیف تا تهدید کننده حیات، متغیر است.افسردگی در سالمندی یکی از شایعترین اختلالات روانپزشکی سالمندان می باشد. فراوانی علائم افسردگی بالینی بارز در بین سالمندان غیر بستری ۱۵ ـ ۸ درصد و در بین سالمندان بستری  حدود ۳۰ درصد است. افسردگی ماژور غالباً کمتر در سالهای آخر زندگی رخ می دهد و شیوع آن تنها ۳ درصد در سالمندان غیر بستری، ۱۱ درصد در سالمندان بستری در بیمارستان و ۱۲ درصد در سالمندان بستری در مراکز نگهداری می باشد.

افسردگی یکی از شایعترین ریسک فاکتورهای خودکشی می باشد. در ایالات متحده بیشترین آمار خودکشی در افراد ۷۰ ساله و بالاتر دیده می شود.

بیماریهایی که ممکن است باعث افسردگی در سالمندی شوند :

• سرطان ها

• قلبی عروقی

• یائسگی

• عفونت های ویروسی

• بیماریهای مغز و اعصاب (آلزایمر و دمانس)

ریسک فاکتورهای افسردگی :

ناتوانی جسمی همراه با یک بیماری مزمن

سابقه افسردگی

 فوت اعضای نزدیک خانواده (همسر، فرزند )

 عدم وجود رفاه اجتماعی مناسب

 انزوای اجتماعی

وضعیت استرس آور

اختلال شناختی

علائم  افسردگی در سالمندان:

رفتار افسرده، تحریک پذیر یا مضطرب ، حملات گریه، نبود یا کمبود اعتماد به نفس، تمرکز و حافظه ضعیف

کاهش رضایت و از دست رفتن علاقه به فعالیتهای معمول، دوری از جمع های دورهمی،منفی نگری، ناامیدی، عدم استقلال، افزایش وابستگی،افکار در مورد مرگ،افکار خودکشی ، بی قراری،بی اشتهایی و کاهش وزن،بی خوابی و هذیان

درمان

درمان افسردگی، اگر دارودرمانی و سایکوتراپی(روان درمانی) را همزمان در بر بگیرد تأثیر بهتری خواهد داشت روان درمانی می تواند فردی یا گروهی انجام شود و مسلماً نیاز به رویکرد تخصصی و در نتیجه مداخله یک تیم روانشناس ـ روانپزشک دارد.

در دارودرمانی می بایست از داروهایی استفاده شود که حداقل عوارض جانبی دارند و بعد از ۱۵ روز یا ۱ ماه وضعیت جسمی و روانی بیمار بررسی شود، تا اگر دارو تأثیری مثبت روی وضعیت روانی نداشته یا عوارض جانبی دارد، جایگزین شود. پزشک می تواند در آغاز دارودرمانی به بیمار اطلاع دهد که برای پیشگیری از بروز مجدد افسردگی، باید درمان را بطور مرتب و به مدت یک سال باید انجام دهد. البته هر ۳ تا ۶ ماه وضعیت بیمار باید بررسی شود.